«دعا»، شستشوى دل در چشمه یقین است. «نیایش‏»، عطرآگین ساختن جان، به بوى خوش «یاد» است. نماز، هم «دعا» ست، هم «ذکر خدا» ست. «شعبان‏» هم، ماه دعا و ذکر و یاد و توجه و عبادت و استغفار است. هر شبانه روز پنج نوبت، چراغ دل قامت‏به نورى مى‏افرازد، تا فارغ ازحجابها، جلوه‏هاى آشکار یار را در وسعت آفرینش به تماشا برخیزد و سفرمعنویت و عرفان را، فراهم آورد. «مناجات شعبانیه‏»، سهمى از این رهتوشه دارد که امامان بر خواندن‏آن استمرار داشته‏اند. خوان رحمت الهى در ماه شعبان گسترده‏تر است، و «مناجات‏»، وسیله‏حضور در کنار این مائده معنوى است. نمازگزاران و متهجدان و نیایشگران، در محرابى مى‏ایستند که همه‏عارفان و سالکان و پیامبران و امامان، مقیم و معتکف آن بوده‏اند. اهل دعا، پیمانه از بحر بیکران رحمت‏خدا مى‏کشند و مستان سرخوش باده‏هاى سحر گاهى و شبهاى پر ستاره و روشن از تهجد و سجودند. آنکه به «نماز» مى‏ایستد و به «دعا» مى‏نشیند، بر سفره رزق روح‏نشسته است و روزى رحمت و استجابت در محراب عبودیت او نازل‏مى‏شود. «مناجات شعبانیه‏»، درخواست «روشنایى دل‏» از خدایى است که هم‏«نور» است، هم فروغ آفرین. شعبانیه، گامى در زدودن «حجاب‏» از چهره «جان‏» است، تا جلوه‏ربوبى، در این آینه بهتر انعکاس یابد و «نجوا» ى او در «ضمیرهاى‏روشن‏» به گوش دل رسد. در مناجات شعبانیه، با امامان معصوم همنوا مى‏شویم تا همه ایام عمررا در سایه نیایش «مبارک‏» گردانیم. شعبان و رمضان از همین رو «مبارک‏» است. آنان که در این ماه‏ها، دست نیکى به سوى دیگران دراز مى‏کنند و گام‏یارى به سوى منزل محرومان بر مى‏دارند و زبان خیرخواهى به نفع‏مستمندان مى‏گشایند، در همین دنیا بار سفر آخرت خویش را مى‏بندند وبراى آن «روز نیاز»، ذخیره سازى مى‏کنند. به قول صائب تبریزى: اى رهروى که خیر به مردم رسانده‏اى آسوده رو، که بار تو بر دوش مردم است شب‏زنده دارى‏هاى عابدان، اشکهاى شب بیداران، استغفارهاى‏متهجدان، «یا رب، یارب‏» سحر خیزان، نجواى خالصانه دعا خوانان، همه‏و همه جلوه هایى از «برکت‏» است که در ساعات و لحظات این ماه‏«مبارک‏» نهفته است. کاش چراغ «ذکر» و شمع «یاد» در شبستان همه دلها روشن شود وظلمت گناه و غفلت، از زاویه همه قلوب، زدوده گردد. کاش کاهش چشمگیر خطاها و تخلفات و شکایتها و نزاعها که در این‏ماه‏ها جلوه‏گر است، تا ماههاى دیگر هم دامن بگستراند و همه ایام، در«طهارت‏» و «آرامش‏»، مانند شعبان و رمضان گردد. زیانکار، کسى است که رمضان بگذرد و او در «کوره روزه‏» نگذارد و پاک‏نشود.